جداگر FPS نوعی جداگر اصطکاکی است و امروزه پس از جداگر سربی لاستیکی ، رایج ترین جداگر لرزه ای در دنیا است (برای مطالعه بیشتر در زمینه جداسازی لرزه ای به بخش معرفی روش جداسازی لرزه ای مراجعه نمایید). به طور کلی این نوع جداگر لرزه ای شامل سطوحی می باشد که می توانند بر روی هم بلغزند. جداساز لرزه ای اصطکاکی در ترازی که برای جداسازی لرزه ای یک سازه (ساختمان، پل، مخزن و …) انتخاب شده است نصب شده و وزن سازه بالای خود را تحمل کرده و تراز زیرین و پی منتقل خواهد کرد. هدف اصلی انتخاب و طراحی صحیح نیروی اصطکاکی میان سطوح این نوع جداساز لرزه ای است تا بتوان نیروی وارده از زلزله به سازه را کنترل کرد. به محض آن که نیروی زلزله از حاصل ضرب بار ثقلی روی جداساز لرزه ای و ضریب اصطکاک ایستایی سطوح فراتر رود، سطوح جداساز اصطکاکی شروع به حرکت کرده و نیروی برشی به نیروی اصطکاک دینامیکی سطوح این تکیه گاه، محدود خواهد شد.
در اواخر دهه هشتاد میلادی، زمانی که سطوح تخت فولاد ضدزنگ به صورت مقعر انحنا داده شدند، پیشرفتی قابل توجه در استفاده از تکیه گاه های لغزنده اصطکاکی برای جداسازی لرزه ای رخ داد. در واقع جداگر اصطکاکی پاندولی نسل جدید و توسعه یافته جداگر اصطکاکی لغزنده یا همان Slider Bearing ها است که با بهره گیری از مشخصات یک پاندول ساده، به آن قابلیت مرکزگرایی افزوده شد. هم زمان با حرکت لغزنده های حامل ساختمان بر روی سطوح مقعر، ساختمان به بالا حرکت می کند. نیروهای ثقلی ناشی از وزن ساختمان، لغزشی را به سمت مرکز تکیه گاه تحمیل نموده و در نتیجه نیرویی بازگرداننده را موجب می شوند. در جداساز اصطکاکی پاندولی میرایی به واسطه ی اصطکاک سطوح لغزشی تأمین شده و به این ترتیب تمامی لوازم جداسازی لرزه ای در این مکانیزم ارضاء می شود.
اولین جداساز اصطکاکی پاندولی در سال ۱۹۹۴ و در یک پروژه مقاوم سازی به کار برده شده و از آن زمان طرح اصلی آن از یک عملکرد پاندولی منفرد با یک سطح لغزنده و یک قوس به طرح های دو قوسی (با دو سطح لغزشی) و سه قوسی (با چهار سطح لغزش)، توسعه پیدا کرده است. در این نسخه های آخر از سیستم جداساز اصطکاکی پاندولی ، شعاع انحنا سطوح لغزشی که دوره تناوب طبیعی تکیه گاه را معین می کند، تغییر نموده و سطوح می توانند مقادیر اصطکاک متفاوتی را داشته باشند. این امر عملکرد لرزه ای را در مواجهه با بارهای گسترده از حرکات زلزله ارتقاء داده و اجازه ساخت و به کارگیری تکیه گاه هایی با قطر کوچکتر را می دهد.
در حال حاضر شرکت های بزرگ تولید کننده دو نوع تک قوسی و دو قوسی این جداساز را تولید می کنند.
TSP نوعی جداساز اصطکاکی پاندولی تک قوسی است. TSP از دو صفحه مقعر با شعاع انحنای متفاوت و یک المان لغزنده در مرکز تشکیل شده است. بخش های بالایی و پایینی المان لغزنده، شعاع انحنای یکسانی با صفحات مقعر نظیر خود، دارند.
یک سطح المان لغزنده TSP روی ورق صفحه مقعر فولادی قرار گرفته و ظرفیتی را برای تغییرمکان افقی مهیا می کند. این سطح همچنین دوره ی تناوب نوسان را تعیین می کند. سطح دیگر المان لغزنده به صفحه ای دیگر به گونه ای متصل شده که از حرکت افقی آن جلوگیری شود. این سطح تنها اجازه دوران را می دهد. به دلیل همزمانی حرکت افقی المان لغزنده بر روی صفحه مقعر و حرکت دورانی بین المان لغزنده و صفحه دیگر، صفحات مقعر فوقانی و تحتانی TSP، در حین حرکت زلزله، موازی باهم باقی می مانند.
TDP نوعی جداساز اصطکاکی پاندولی دو قوسی است. TDP شامل دو صفحه مقعر با شعاع انحنای یکسان و یک المان لغزنده در مرکز است. بخش های بالایی و پایینی المان لغزنده، مشخصات یکسان داشته و شعاع انحنای آن نیز با صفحات لغزش برابر است. بنابراین صفحات فوقانی و تحتانی در حین حرکت لغزشی نسبی، موازی هم باقی می مانند.
لغزش به صورت همزمان روی هر دو سطح مشترک بین صفحات لغزش و المان لغزشی، اتفاق می افتد. در حین حرکت زلزله، تقاضای جابه جایی با لغزش دو مصالح مختلف بر سطوح مشترک، ارضاء می گردد. استهلاک انرژی نیز به واسطه نیرویی اصطکاکی محقق شده که یکی از نتایج لغزش است. مصالح در سطوح لغزشی عبارتند از:
* استفاده از مطالب این صفحه با ذکر منبع و لینک مستقیم به آن، بلامانع است.
Submit your review | |
1 2 3 4 5 | |
Submit Cancel |
در مورد طراحی هم مطلب بذارید لطفا. مرسی
مفید بود. مرسی!
خوب!